De soundtrack van Den Dolder #7
Ik werk met veel plezier als docent op een mbo. Afgelopen maandagmorgen kreeg ik weer een stel heerlijk pokdalige pubers in de klas…Iedere maand presenteert Björn Velthuizen, gitarist van de Dolderse band MUCK, dé soundtrack van Den Dolder.
De maandag is (eigenlijk net als alle andere dagen) behoorlijk zwaar voor deze jongens. Na een weekend slapen, gamen, snacken, illegale feesten, Red bull en bier drinken, valt het ook niet mee om op te starten.
Dus ik vol aan de bak om er toch een leuke les van te maken. Op de lerarenopleiding leer hoe je moet omgaan met leerlingen die ADHD, ODD, PDD NOS, autisme, dyslexie, dyscalculie hebben. Natuurlijk fijn om te weten, maar hoe houdt je de orde en gezelligheid in de klas vast met een groep waarin je het hele kwartet compleet hebt? Afgelopen maandag; de les was opgestart en alle smeuïge details van het weekend waren inmiddels besproken.
We begonnen met het vaktechnisch tekenen.
Na mijn uitleg, heerste er een soort van onrust achter in de klas. Twee studenten keken stiekem op hun telefoon naar een filmpje.
Als docent kun je dan twee dingen doen, boos worden of hun onrust wegnemen door even interesse tonen. Ik deed het laatste omdat ik oprecht nieuwsgierig was.
Een beetje verbaasd maar vol trots startten ze het filmpje. Hierop was een behoorlijk gepimpte brommer van de leerling te zien die zelfs zwaailichten had. Hij legde me uit hoe hij de lampen op de brommer had gemonteerd. En dat had hij verdomd netjes gedaan. Ik kon mijn lach nauwelijks onderdrukken. Wat een mooie gast. Ik besefte op dat moment dat pubers in deze levensfase tussen kind zijn en volwassenheid in zitten. Wat heerlijk dat ik een kijkje zijn wereld kreeg. Zijn onrust was door ons momentje bevredigd en hij ging aan het werk.
De brommer met zwaailichten, deed me denken aan de punkband “The Police”. Wat heb ik vaak naar deze band geluisterd. De eenvoud van deze band spreekt mij enorm aan. Een drum, bas, gitaar en zang. Vandaar de inzending van deze maand. Het nummer Roxanne komt uit 1978.
Een leuk feitje is dat de gitarist in het begin van het nummer per ongeluk op de piano ging zitten, de rest van de band moet dan lachen. Dit moment hebben ze gewoon in de opnames laten zitten, geinig hè? Op seconde vijf hoor je de piano en vlak daarna de lach.
