De soundtrack van Den Dolder #25
Een paar weken geleden, gingen we ons op een zondag met een groepje vrienden, laven aan de muziek op het blues festival in Tivoli. Het leuke van dit soort festivals is, dat er veel 50ers zijn, die zich nog steeds begin twintig voelen. Net als ik dus!… Iedere maand presenteert Björn Velthuizen, gitarist van de Dolderse band MUCK, dé soundtrack van Den Dolder.
Tijdens zo’n concert staan deze mensen rustig met een drankje te genieten van de vaak indrukwekkende artiesten. Ze hoeven niet zo nodig vooraan te staan, waardoor iedereen in de zaal ruimte genoeg heeft, om van de muziek te genieten.
Jaar of 80!
Zo viel mij direct een oude man van een jaar of tachtig op. Het was duidelijk dat hij een middagje uit was, want hij had zijn mooiste kleren aan. Een witte blouse met een mooi groene spencer erover, suede schoenen en zijn haren strak in de gel.
Mijn aandacht ging op dit moment meer uit naar deze man, dan naar de spelende artiest, omdat ik het gewoon mooi vond, hoe hij in zijn ééntje aan het genieten was.
De reden dat hij alleen was, wist ik natuurlijk niet, maar ik vond het mooi om te zien dat een hoogbejaarde man niet achter de geraniums bleef zitten maar op avontuur ging. Maar toen sloeg het noodlot toe!
We waren even op het balkon gaan zitten, omdat we toch moesten toegeven dat onze benen ervan baalde dat we al een paar uur hadden gestaan. De leuke oude man had blijkbaar hetzelfde idee als wij en daalde uiterst voorzichtig van de donkere trap af. Zo kon hij een mooi plekje zoeken, voordat de volgende artiest begon. Door het gedempte licht, zag hij de laatste trede niet en duikelde een meter naar beneden! De vloer brak zijn ego en de val, terwijl zijn biertje door de lucht vloog.
Tot mijn grote verbazing, bleef eigenlijk iedereen op de tribune zitten en liet deze man liggen. Na een aantal seconden dit tafereel aankijken, beseften we dat niemand kwam helpen en schoten we in actie. We raapten de geschrokken man op.
Hij schaamde zich, maar in mijn ogen moesten de mensen die hem daar hulpeloos lieten liggen zich schamen.
Nadat de man weer netjes in een stoel was gezet, viel de schade en pijn gelukkig mee. We bestelde een nieuw (extra groot) biertje en maakte even een kort praatje met hem. Ondanks zijn schrik, was het allemaal gelukkig meegevallen. Hij gaf aan dat hij iedere ochtend als hij uit bed kwam oefeningen deed en daardoor nog redelijk fit was. Hierdoor was hij nog redelijk flexibel. Wat een held.
Door dit voorval moest ik aan een nummer The hardest part van Coldplay denken. Er is een versie van dit nummer waar deze mannen in een Amerikaanse tv-show optreden, en een bejaarde danseres van vierentachtig met haar zestig jaar jongere partner op dit nummer danst. Ook deze dame is enorm vitaal en wat ze allemaal doet is ongelofelijk. Super gaaf om te zien.
Vergeleken met deze twee oude mensen, voel ik me soms toch een oude vent!
