De soundtrack van Den Dolder #22
Frederique Spigt, beroemd genoeg om van te leven, maar niet beroemd en commercieel genoeg om rijk van te zijn. Ze volgt haar hart in plaats van zoeken naar roem… Iedere maand presenteert Björn Velthuizen, gitarist van de Dolderse band MUCK, dé soundtrack van Den Dolder.
Iedereen die aan Nederpop denkt, denkt al gauw aan De Dijk, Doe Maar, Herman Brood, Herman van Veen en Nick & Simon (R.I.P) en nog vele anderen. Maar in mijn ogen hoort daar de naam Frederique Spigt absoluut bij!
Pop in je moerstaal
Frederique komt op mij zo nuchter en normaal over op tv. Het begon allemaal in de tijd dat we nog naar cd’s luisterden op veel te grote stereotorens. Voor mijn verjaardag, kreeg ik de cd “Pop in je moerstaal”. Zoals vaak moet muziek bij mij eerst even indalen, voordat ik het goed ga vinden. Eerlijk gezegd, vond ik het helemaal geen goede cd maar dit durfde ik natuurlijk niet te zeggen.
Ook al had ik een vooroordeel, ik luisterde toch! Langzamerhand begon ik een aantal nummers wél mooi te vinden. Zo ook het nummer Isis van Frederique Spigt. De mooie tekst en melodie begonnen me steeds meer in zijn greep te krijgen.
Isis en Elvis
Ondanks dat ik deze vrouwelijke Herman Brood al jaren volg en haar op de televisie heel erg leuk vind, ben ik nog nooit naar een liveoptreden van haar geweest. Daar moest ik wat aan doen! Afgelopen week, trad ze op in Tivoli. En na al die jaren, was ik er nu eindelijk een keer bij. Ik had tegen mijn gezelschap gezegd, dat mijn doel was om met haar op de foto te gaan (verder ben ik geen stalker hoor). Samen met Annet Malherbe (juffrouw Jannie uit Jiskefet ghe ghe), trad ze in de voetsporen van Elvis Presley en kwam onder het intromuziekje van Elvis, in een goud pak, wilde haardos en een grote bek het podium op. Heerlijk!!!
Bovenste ring
Helaas waren we door het borrelen vooraf, wat later in de zaal, waardoor er alleen nog maar plek in de bovenste ring was. De kans op een foto van mij en mijn heldin begon steeds verder weg te glijden. Na het concert, stonden we met een drankje, met een groepje fans en Anne Malherbe, nog even na te genieten in de lobby van Tivoli. Mijn vriendin gaf plotseling aan dat ze haar trui op de stoel in de zaal had laten liggen. Als een galante ridder, bood ik aan deze even voor haar op te halen.
Die oude Vredenburgzaal is een behoorlijk doolhof, maar na het afdalen van een wirwar van trappen, stond ik opeens wél oog in oog met Frederique Spigt. Ze hielp de muzikanten op het podium met het opruimen van hun spullen. Hoe vet, was dit? Een artiest, die haar handen uitsteekt. Niks geen arrogantie.
Een kans
Dit was natuurlijk mijn kans. Na wat intern wikken en wegen om haar te storen met een sneue vraag, riep ik vriendelijk haar naam en stelde ik de vraag die brandde op mijn lippen. Ze vond het goed, ik mocht een foto met haar maken. Na een kort gesprekje over mondharmonica les, over hoe knap we samen waren en wat een leuke avond het was, liet ik haar weer met rust en ging ze weer verder met opruimen. Wat een leuk oprecht mens!
Na deze avond, kan ik zeggen dat ik haar nog meer ben gaan waarderen. Wat je op televisie ziet, is blijkbaar echt. En laat ik daar nu enorm van houden!
Het nummer van deze maand, kan in mijn ogen alleen maar Isis van onze eigen vrouwelijke Herman Brood zijn! Misschien moet je er net als ik een paar keer naar luisteren, maar ik kan je verzekeren dat het liedje steeds mooier wordt. Nu wil ik alleen nog maar met Hans van Breukelen, Mark Knopfer, Eric Clapton en Angus Young op de foto. Verder zal ik geen idolen meer lastigvallen.
