De soundtrack van Den Dolder #15
Afgelopen week zat ik heerlijk met een lauwe Stadhaven Piranha triple met kumquats en mango extracten in de tuin muziek te luisteren….. Iedere maand presenteert Björn Velthuizen, gitarist van de Dolderse band MUCK, dé soundtrack van Den Dolder.
Als een echte adhd’er met odd en autistische trekjes, draai ik als een malle de eerste minuut van een nummer om gelijk daarna de volgende op te zetten. Dit tot grote ergernis van de mensen in mijn omgeving. Daarom is het soms fijn om alleen te zijn, dan heeft er niemand last van en kan ik schaamteloos naar de eerste minuten van Modern Talking Atlantis luisteren.
Toch ben ik niet altijd zo. Mensen die mij kennen, weten dat muziek veel met mij doet.
Ik analyseer de teksten en akkoordenschema’s tot in den treuren en probeer de melodieën daarna vaak op mijn gitaar na te spelen. En dit lukt soms ook nog. Ik hou van mooie teksten en mooie melodieën. Maar ik houd ook van een verhaal achter een nummer. Dit zijn vaak verhalen van de artiest zelf maar soms ook mijn eigen herinnering aan het nummer.
Zo heb ik er voor deze maand een uitgekozen waar ik aan moest denken tijdens mijn muziekluistermiddag. Nadat ik een stuk of dertig nummers binnen een minuut had doorgespoeld, kwam ik plots bij het nummer Yellow Fields van de Nederlandse band The Wanderer.
Muziek is voor mij een tijdmachine. Tijdens het luisteren van dít nummer, moest ik direct denken aan de ontmoeting met twee bijzondere mensen. Tijdens een akoestisch optreden van mijn band Muck in de zomer van 2021 op het festival Toeven op de Hoeve in Den Dolder, stond er man te kijken die eruit zag als een stoere muzikant. Voor zich zat een mooie dame in een rolstoel. Tijdens het spelen, zag ik deze vrouw een traantje laten en ik besloot na het optreden even met ze te praten. “Zo slecht was het nou toch ook niet?”
Sandra en Joost heetten ze, ze waren beide muzikant. Helaas kon zij door haar ziekte niet meer op haar Fender bas spelen, het gemis was enorm. Ik kon me zo goed voorstellen dat het verschrikkelijk moet zijn om niet meer te kunnen spelen en begreep direct waar het traantje tijdens ons optreden vandaan kwam. Hij was inderdaad ook muzikant maar heeft zijn passie op een laag pitje gezet om te zorgen. Wat een held!
Na ons gesprek nam Joost me mee naar zijn busje om een cd te laten horen. Dit was de cd van The Wanderer. Hij zette het nummer Yellow Fields op, over zijn redelijk brakke autospeakers en vertelde dat hij elke keer moest huilen als hij het hoorde. Hij gaf me de cd mee als dank voor de mooie middag. Hij en Sandra hadden genoten van de muziek. Ik krijg spontaan weer kippenvel als ik eraan denk. Ik heb het nummer inmiddels zo vaak gedraaid en ook ik krijg vaak tranen in mijn ogen als ik het hoor. Dit nummer zal voor mij altijd verbonden blijven aan deze mooie ontmoeting!
